De wind is guur en koud…langzaam verdwijnt de mist…de rijp valt van de bomen…een lichte dooi zet in. Ik loop op een pad…aan weerskanten van mij water dat nog steeds bevroren is. Ondanks dat de grond bevroren is voel je bij elke stap een kleine deining. De lucht heeft dezelfde kleur als het water…grijsblauw. Zo nu en dan verschijnt er een uiterst waterig zonnetje en geeft een licht gloed aan het ijs en de rietpollen die hier uit het water steken. Ik wandel in het landschap van de Groene Jonker…een stuk polderlandschap dat teruggegeven is aan de natuur. Woest en ongerept…grillig en puur. Zou dit het polderlandschap zijn dat Willem Roelofs zag…ben ik nu 200 jaar terug in de tijd? Laat mij romantiseren!
